بیانیه پیتر مائورر، ریاست کمیته بین­‌المللی صلیب سرخ در کنفرانس اقتصادی افغانستان، امارت اسلامی افغانستان – 19 ژانویه 2022 (29 دیماه 1400)

عالیجنابان، خانم­ها و آقایان:

از فرصتی که امروز برای صحبت به من دادید متشکرم. من در سفرهای خود به افغانستان در طول سال­های بسیار، و اخیراً در ماه سپتامبر، این کشور را به‌عنوان مکانی بسیار زیبا اما در عین حال غم‌انگیز شناخته‌ام.

کمیته بین المللی صلیب سرخ، بیش از 30 سال است که در افغانستان و با افغانستانی­‌ها کار می­‌کند تا از آنها در مواجهه با مخاصمه و خشونت، بر پایه اصول بشردوستی، بی‌­غرضی، بی‌طر­فی و استقلال، محافظت و به آنها کمک کند.

در طول این مدت، ما در صحنه حضور داشته‌ایم و با همه طرف‌ها، از جمله در انتقال در دولت، تبادلات دائمی را حفظ کردیم. کمیته بین‌المللی صلیب سرخ دسترسی به سرتاسر این کشور را حفظ می‌کند و رابطه سازنده‌ای با امارت اسلامی افغانستان که طی سال‌ها ایجاد شده است، دارد.

در حال حاضر، ما 1800 کارمند داریم که با تمرکز جدی بر مراقبت درمانی، حمایت، معلولیت‌­ها، معیشت و آب و بهداشت کار می‌­کنند. ما همچنین با جمعیت هلال احمر افغانستان که در تمامی 34 ولایت این کشور شعبه دارد همکاری نزدیک داریم.

در طول زمان شاهد بهبود در رفاه مردم افغانستان بودیم که با کمک‌­های سخاوتمندانه کمک‌­رسانی توسعه بین­‌الملل و بسیاری از شرکای بین­‌المللی و بومی مورد حمایت قرار گرفتند. برای مثال، از سال 2001، مرگ و میر مادران تقریباً به نصف کاهش یافته، مرگ و میر کودکان بیش از یک چهارم کاهش یافته و میانگین امید به زندگی تقریباً 8.5 سال افزایش یافته است.

با این حال، از اوت 2021، هنگامی که مسیر حیاتی کمک­‌رسانی‌­ها قطع شد، واقعیت‌های میدانی به سرعت تغییر کرده است.

با منوط گشتن کمک­ها به سیاست، مردم افغانستان بهای گزافی را می پردازند. این نباید قابل قبول باشد. همانطور که بسیاری از کسانی که امروز حرف­های من را گوش می­‌دهند شنیده­‌اند که می­گویم، اقدام بشردوستانه نباید مشروط به خواسته­‌های سیاسی یا موارد دیگر باشد. و نباید با ایجاد وابستگی ها آسیبی ایجاد کند، بلکه باید به ایجاد راه­‌هایی برای زندگی و معیشت خودپایدار کمک کند.

امروز ما با زمان در رقابتیم. شاخص­‌های اصلی بشردوستانه با سرعتی بی سابقه رو به افول هستند. نیمی از جمعیت به کمک های بشردوستانه نیاز دارند که نسبت به سال گذشته 30 درصد افزایش را نشان می­‌دهد. ناامنی غذایی و سوء­تغذیه حاد به سرعت در حال گسترش است (نه تنها در مناطق روستایی که احتمالا انتظار آن می­‌رفت، بلکه به طور نگران‌­کننده‌­ای در بیشتر مراکز شهری این کشور نیز در حال گسترش است.)

درست است که وقتی بحران روی می دهد، آسیب پذیرترین افراد سخت‌­ترین ضربه را می بینند. افغانستان نیز از این قاعده مستثنی نیست: 40 درصد از بیماران ما را که در مراکز مراقبت درمانی اولیه درمان شدند کودکان تشکیل می دهند. ما شاهد افزایش شدید سوء تغذیه در کودکان زیر 5 سال نسبت به سال گذشته هستیم.

افزایش هزینه غذا، تشدید کمبود تجهیزات درمانی حیاتی، و عدم پرداخت حقوق کارگران مدنی، همگی نشان از یک فاجعه پیش رو دارند.

اگرچه ما، کمیته بین‌المللی صلیب سرخ و سایر شرکای بشردوستانه، تلاش‌های‌مان را به طرز قابل توجهی افزایش می‌دهیم، با این حال سیستم بشردوستانه نمی‌تواند جایگزین سیستم‌های سازمانی ارائه خدمات برای 40 میلیون نفر شود. از این رو، کمیته بین‌المللی صلیب سرخ اعتبار خود را به دلیل پیامدهای انسانی ویرانگر برای مردم افغانستان، در برابر یک پیام اضطراری پیرامون اقتصاد در حال فروپاشی و نیاز به یک «رویکرد مبتنی بر پایداری سیستم‌­ها» گرو می‌­گذارد.

در واقع، برای اثربخش بودن، گسترش حیات اقتصادی باید دست در دست با جامعه ای فراگیر همراه باشد، جایی که همه  (چه زن، چه دختر، چه اقلیت‌های قومی، و چه افراد دارای معلولیت) بتوانند در آن مشارکت کنند و توانایی‌­های بالقوه خود را بالفعل سازند.

کمیته بین‌المللی صلیب سرخ گام‌های مشخصی برای نجات جان انسان‌ها و هدایت از طریق الگو بودن برداشته است.

برای اطمینان از آنکه میلیون‌ها نفر کماکان به مراقبت‌های درمانی دسترسی خواهند داشت، ما با وزارت بهداشت عمومی و وزارت تحصیلات عالی برای 20 بیمارستان، 8 دانشگاه و بیمارستان آموزشی و موسسه علوم پزشکی غضنفر که به هزاران کارمند بهداشت که اکثراً زن هستند هر ساله مدرک می­دهد تفاهم‌نامه‌هایی امضا کرده‌ایم.

ما به طور مستقیم به بیش از 10000 کارمند بهداشتی دولتی حقوق پرداخت می‌­کنیم (متخصصانی که قبل از اوت 2021 در بیمارستان‌های سراسر کشور مراقبت‌های پزشکی ضروری ارائه می‌­کردند و در صورتی که بتوان مراکز بهداشت و درمان را سرپا و فعال نگاه داشت و حقوق آنها را پرداخت نمود، به کارشان ادامه خواهند داد). تضمین از طریق ارتباط با این مراکز و همچنین نظارت شخص ثالث بر پرداخت‌ها ارائه می‌­شود.

عالیجنابان، امروز، مایلم تا سه بخش را که چنین رویکردی در آنها مورد نیاز فوری است تصریح کنم.

1. تضمین خدمات ضروری اولیه

همان‌طور که قبلاً اشاره کردم، سازمان های بشردوستانه نمی توانند به طور مؤثر جایگزین بخش عمومی فعال شوند، ما هم نمی­توانیم نیازهای مردم افغانستان را به طور کامل برآورده کنیم. امداد اقدام موقت جهت نجات جان انسان‌لها در اینجا و زمان حال است.

پرداخت حقوق به کارمندان خدمات بخش غیرامنیتی کارکنان شهری جهت تضمین ارائه خدمات اساسی ضروری است. این مهم برپایه ظرفی های فنی حاضر انجام می‌شود و پایه و اساس آینده‌­ای پایدار را نگه می‌­دارد.

ما و سایر کنشگران بشردوستانه آماده‌ایم که این مدل را، از جمله در دیگر بخش‌­ها، گسترش داده و تکرار کنیم.

2. اقدامات محدودکننده

پیشرفت‌هایی در مورد برخی اقدامات محدودکننده که محیطی مناسب‌تر را برای واکنش بشردوستانه ایجاد می‌کنند، صورت گرفته است. برای مثال، مجوزهای کلی با کمک­‌های گسترده برای فعالیت‌­های بشردوستانه در دسترس هستند.

با این حال، برای برآوردن نیازهای کنونی مردم افغانستان، سیگنال‌­های واضح‌تری در مورد قبول تعامل مستقیم با برخی وزارتخانه‌های دولتی غیرامنیتی به منظور تضمین ارائه خدمات اساسی اولیه مانند مراقبت­‌های درمانی، آموزش، و آب و بهداشت مورد نیاز است.

و به دنبال استقبال و تصویب قطعنامه 2615 شورای امنیت سازمان ملل متحد باتفاق آراء، ما کشورهای مربوطه را تشویق می‌کنیم که به اجرای این قطعنامه در قوانین داخلی خود ادامه دهند تا کنشگران بشردوست بتوانند با اطمینان عمل کنند.

3. بحران بانکی و نقدینگی

بحران بانکی و نقدینگی تأثیر مخربی بر اقتصاد کلان و بر توانایی سازمان‌های بشردوستانه برای افزایش فعالیت‌های خود به طور کارآمد دارد. راه حل‌های «تکه تکه» کافی نیستند و همکاری با همتایان فنی آژانس بین‌­المللی انرژی، به ویژه در وزارت دارایی و بانک مرکزی، ضروری است.

بانک مرکزی افغانستان (دا افغانستان بانک) باید مورد حمایت قرار گیرد تا بتواند وظایف اصلی خود مانند مدیریت پول، انجام حراج ارز­ خارجی، تنظیم و نظارت بر بانک‌­ها و دیگر مؤسسات مالی را انجام دهد.

چنین حمایتی می تواند از جانب موسسات مالی چندجانبه مانند بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول، یا بانک توسعه آسیایی، بانک تسویه حساب‌های بین‌المللی یا از طریق اشخاص ثالث معتبر انجام پذیرد.

در پایان، حتی در حالی که کمیته بین‌المللی صلیب سرخ و دیگر شرکای بشردوستانه به حمایت­‌شان از مردم افغانستان و اتخاذ تدابیر عملی «موقتی» ادامه می‌دهند، من خواستار تلاش‌های بیشتر جامعه بین‌المللی و آژانس بین‌المللی انرژی هستم تا برای یافتن راه‌حل‌هایی برای پایان بخشیدن به درد و رنج مردم و پیشگیری از یک فاجعه انسانی، قاطع‌تر و فعال­‌تر باشند. درعوض، مشارکت در اقدام بشردوستانه می­‌تواند اولین گام برای ایجاد اعتماد و ثبات باشد.

متشکرم.​