بیانیه میریانا اسپولیاریک، رئیس کمیته بین‌المللی صلیب سرخ، در کنفرانس سیستم‌های تسلیحاتی خودکار لوکزامبورگ. رئیس کمیته بین‌المللی صلیب سرخ به خطرات بالقوه کاربرد نامحدود سلاح‌های خودکار در مخاصمات مسلحانه اشاره دارد.
مقاله
26 آوریل 2023 (6 اردیبهشت 1402)
عالیجنابان، خانم‌ها و آقایان،
من بسیار خرسندم که اینجا در دانشگاه لوکزامبورگ هستم، و از اداره دفاع لوکزامبورگ، و به‌ویژه وزیر بوش، برای برگزاری این کنفرانس در چنین مقطع حساسی تشکر می‌کنم.
ما شاهد توسعه سریع سیستم‌های تسلیحاتی خودکار، از جمله سیستم‌هایی که توسط هوش مصنوعی کنترل می‌شوند، در کنار علاقمندی نظامی به برداشتن قیود مربوط به محل (یا هدف) حمله آن سلاح‌ها،هستیم. این تحولات باعث شد که کمیته بین‌المللی صلیب سرخ از دولت‌ها بخواهد تا محدودیت‌های بین‌المللی جدیدی که واضح و الزام‌آور است ایجاد کنند.
ما تنها کسانی نیستیم که خواستار اقدامیم. بسیج سیاسی در امتداد مسیرهای مشابه افزایش یافته است؛ از جمله بیانیه مشترک 70 کشور در مجمع عمومی سازمان ملل در اکتبر سال گذشته. در فوریه امسال، بیانیه بِلِن کامیونیکه توسط 33 دولت آمریکای لاتین و کارائیب تصویب شد، که به همین دلیل من از معاون وزیر گیلرمت-فرناندز به خاطر نقش کشور کاستاریکا در برگزاری جلسه قدردانی می‌کنم. همچنین در بحث‌های ماه گذشته در کنوانسیون سازمان ملل متحد در خصوص سلاح‌های متعارف خاص، حس پویایی مشخصی وجود داشت.
و البته می‌خواهم اذعان کنم که لوکزامبورگ و کاستاریکا از جمله کشورهایی بودند که نیاز به وضع ممنوعیت و مقررات خاص در خصوص سلاح‌های خودکار، و همچنین موضع روشن دبیرکل سازمان ملل متحد و نقش مهم سازمان‌های جامعه مدنی و جامعه علمی در این باره را تشخیص داده‌اند.
اگرچه بسیاری از فرصت‌ها برای یک جامعه از پیشرفت‌های فناوری اطلاعات و روباتیک حاصل می‌شوند، با این وجود خطرات ناشی از کاربرد نامحدود سلاح‌های خودکار در مخاصمات مسلحانه بسیار جدی است.
فقدان نظارت انسانی بر کاربرد نیروی قهری در مخاصمات مسلحانه، حفاظت از مبارزان و هم غیرنظامیان را به خطر می‌اندازد و خطر تشدید مخاصمه را به همراه دارد. این امر امکان تبعیت از حقوق بین‌المللی بشردوستانه توسط متخاصمان، یا «IHL» را، شامل الزامات کسانی که حملات را برنامه‌ریزی کرده و در مورد آنها تصمیم می‌گیرند تا اثرات حملات را پیش‌بینی و محدود کنند، تضعیف می‌نماید. و توانایی آنها را برای انجام قضاوت انسانی لازم مطابق با قواعد حاکم بر نحوده هدایت مخاصمات به خطر می‌اندازد.
سلاح‌های خودکار نیز اساساً ارزش‌های مشترک ما، انسانیت ما، را به چالش می‌کشند. آیا باید دنیایی را تحمل کنیم که در آن تصمیمات مرگ و زندگی به محاسبات ماشینی خلاصه می‌شود؟
پیوند زدن بحث خط مشی به واقعیت‌های کنونی و تاریخی جنگ می‌تواند در این‌باره مفید باشد. ارتش‌ها در حال به‌کارگیری سلاح‌هایی با عملکردهای فزاینده خودکار هستند. بسیاری از سلاح‌های کنترل از راه دور امروزی می‌توانند تنها با یک به روزرسانی نرم افزاری یا تغییر در دکترین، به سلاح‌های خودکار فردا تبدیل شوند.
به عنوان مثال یک سلاح پرسه‌زن را در نظر بگیرید – تلاقی میان یک موشک و یک پهباد که پیش از هدف قرار دادن یک شی یا یک شخص، بر روی یک منطقه پرسه می‌زند. ما می‌دانیم که در حال حاضر، بیشتر آنها به سمت هدفی هدایت می‌شوند که توسط یک کاربر انسانی انتخاب شده است. اما بعضی ارتش‌ها و سازندگان نیت خود را برای اجازه دادن به چنین سلاح‌هایی جهت حمله خودکار نشان داده‌اند.
با نگاهی به گذشته، مین‌های ضدنفری وجود داشتند که در سال 1997 ممنوع شدند. آنها آسیبی را نشان دادند که هنگامی که کاربر سلاح (شخصی که مین را می‌کارد) نمی‌تواند به طور خاص انتخاب کند که چه کسی هدف قرار می‌گیرد یا چه زمانی سلاح فعال می‌شود. با استفاده از سلاح‌های خودکار متحرک امروزی، کاربر حتی ممکن است نداند که حمله دقیقاً کجا انجام خواهد شد.
فقدان بالقوه نظارت انسانی که ممکن است به‌واسطه این فرآیند به‌کارگیری نیروی قهری رخ دهد، دلیل نگرانی ما از توسعه و کاربرد بیشتر سلاح‌های خودکار است.
فراخوان برای قوانین بین‌المللی جدید و الزام‌آور، عملی نیست که ما اغلب یا به سادگی انجام دهیم. در حالی که حقوق بین‌المللی بشردوستانه پیشتر نیز در مورد طراحی و استفاده از سلاح‌های خودکار اعمال می‌گردد و محدودیت‌هایی را برای آن تعیین می‌کند، شاهد آن هستیم که دولت‌ها در مورد محدودیت‌ها و الزامات خاص در طراحی و استفاده از سلاح‌های خودکار دیدگاه‌های متفاوتی از قوانین موجود دارند. ما معتقدیم به قوانین جدیدی برای شفاف‌سازی در این زمینه، حمایت و تقویت حمایت‌های حقوقی، و پاسخ به دغدغه‌های اخلاقی نیاز است.
آنچه در حال حاضر نیاز است، یک رهبری سیاسی برای اقدام بین‌المللی برای مذاکره و تصویب یک سند الزام‌آور حقوقی برای قاعده‌مندسازی سیستم‌های سلاح‌های خودکار است.
مجدداً از شما، وزیر باوش، سپاسگزارم که این موضوع را در اولویت کنفرانس لوکزامبورگ قرار دادید. من از دیگر دولتهای اروپایی می‌خواهم که به طور مشابه این موضوع را در اولویتشان قرار دهند. اگر بخواهم از عبارتی که لوکزامبورگ پذیرفته استفاده کنم: بیایید آن را محقق کنیم.
برای آشنایی بیشتر به کانال تلگرام دفتر نمایندگی کمیته بین‌المللی صلیب سرخ در تهران بپیوندید
Comments