فدراسیون بین المللی جمعیت های صلیب سرخ و هلال احمر دارای دو نشان است که در سطح جهان به رسمیت شناخته شده اند – صلیب سرخ و هلال احمر – در یک پس زمینۀ سفید در داخل یک مستطیل سرخ. این ها نشانگان کمک رسانی در زمان درگیری و بلایا هستند، و بر اساس کنوانسیون های ژنو مصوب 1949 در سطح جهان و در قوانین ملی و بین المللی به رسمیت شناخته شده اند.

کنوانسیون های ژنو و پروتکل های الحاقی به آنها معاهداتی بین المللی هستند که شامل مهمترین قواعد لازم برای محدود کردن وحشی گری در زمان جنگ می باشند. این کنوانسیون ها حامی کسانی هستند که در جنگ مشارکتی نداشته اند (مانند غیرنظامیان، مسئولان درمانی، امدادگران) و نیز کسانی که دیگر نمی توانند بجنگند (نیروهای مجروح و بیمار و اسرای جنگی).

پروتکل سوم الحاقی به کنوانسیون های ژنو که در سال 2005 تصویب شد مبدأ کریستال سرخ به عنوان یک نشان بود که می تواند توسط دولت هایی به کار رود که با صلیب سرخ یا هلال احمر به دلیل بار مذهبی آنها مشکل دارند؛ گرچه هیچ جهت گیری مذهبی در هیچیک از این نشان ها وجود ندارد، با این حال کریستال سرخ جایگزین مناسبی است برای دولت هایی که امکان استفاده از این نشان ها را ندارند.

در سال 2006، کریستال سرخ به عنوان یک نشان رسمی تصویب شد که می تواند توسط هر جمعیت ملی که عضو نهضت بین المللی صلیب سرخ و هلال احمر باشد به کار رود.

بر اساس پروتکل سوم، یک جمعیت ملی که از کریستال سرخ استفاده می کند می تواند از نشان تاریخی خود نیز استفاده نماید، البته در شرایط خاص، و برای فعالیت های خود در داخل کشور متبوع، و می تواند همان نشان تاریخی را در میان کریستال سرخ در خارج از کشور هم به کار برد.

فدراسیون بین المللی در همکاری با کمیتۀ بین المللی صلیب سرخ و تمامی جمعیت های ملی سعی دارد تا از نشان ها در برابر سوءاستفاده محافظت نماید، چرا که ضروری است که این نشان ها بدون هرگونه ابهام و در تمامی زمان ها به عنوان نماد کمک رسانی بی طرف و مستقل شناخته شوند، و تضمینی باشند برای حفاظت از افراد در زمان درگیری و در شرایط اضطراری. دولت ها نیز متعهد شده اند تا مانع چنین سوءاستفاده ای شده و در خیلی از کشورها سوءاستفاده از نشان ها پیگرد قانونی دارد.