مهاجران افغانستانی به عنوان بزرگترین جامعه پناهندگان در ایران، از نظر دسترسی به مراقبتهای بهداشتی و حمایتهای روانی-اجتماعی با مشکلاتی جدی مواجه بودهاند که عمدتاً در دسترس افرادی است که وضعیت حقوقی معتبر داشته و سهمی در سیستم بیمه به دنبال دارد. نیازهای گزارش شده/شناسایی شده جامعه، با طیف وسیعی از خدمات ضروری کشف شده، گسترده است که باید با رویکردی جامع به آن پرداخته شود.
در تیرماه 1392، کمیته بینالمللی صلیب سرخ تفاهمنامهای سه جانبه برای یک پروژه آزمایشی هشت ماهه با جمعیت هلال احمر ایران (IRCS) و سازمان غیردولتی و خیریه جمعیت حمایت از بهبودیافتگان (Society of Recovery Support) برای ارائه خدمات اولیه بهداشتی به افغانستانیهای آسیبپذیر ساکن حومه شهر مشهد، استان خراسان رضوی، منطقه اصلی ورود و اسکان مهاجران افغانستانی در ایران، امضا کرد. در این دوره ارزیابیهای لازم برای شناسایی نیازهای اصلی در بخشهای مختلف انجام شد و خدماتی در زمینه پیشگیری، آموزش، خدمات درمانی و مددکاری اجتماعی تا حدودی به جامعه هدف ارائه شد.
در سال 1394 اولویت به خدمات مراقبتهای بهداشتی اولیه، ارجاع به خدمات سلامت ثانویه، ارتقای بهداشت و آموزش سلامت برای جمعیت هدف و همچنین خدمات کاهش آسیب به عنوان اهداف اصلی این پروژه داده شد.
از سال 1399، کیفیت مراقبت از مهاجران آسیبپذیر مبتلا به دیابت و فشار خون به طور قابل توجهی بهبود یافته است. عناصر کلیدی در استانداردسازی شیوههای مراقبت مرسوم از طریق الگوهای الکترونیکی، آموزش/آگاهی، و پیگیری بیماران گنجانده شد. علاوه بر این، یک رویکرد خانواده محور برای شروع ارائه بستههای فراگیر خدمات به جمعیت آسیب دیده اجرا شد. در اواخر سال 1400، کمیته بینالمللی صلیب سرخ اداره سرپناه زنان را به دفتر نمایندگی ریلیف اینترنشنال (RI) در ایران واگذار کرد.
این برنامه که تقریباً 10 سال است به طور مداوم اجرا می شود، شامل موارد زیر است:
- مراقبتهای پیشگیرانه و اولیه برای بیماران مبتلا به بیماریهای غیرواگیر (دیابت، فشار خون بالا و آسم) و ارجاع افراد به خدمات تخصصی در صورت نیاز،
- سلامت روان و حمایت روانی اجتماعی (MHPSS) با ارجاع به مراقبتهای روانپزشکی در صورت نیاز،
- توانبخشی جسمی
- کاهش آسیب برای مصرفکنندگان مواد مخدر
- بارداریهای پرخطر
- آموزش جامعه در مورد مسائل بهداشتی برای اهداف پیشگیری،
- حمایت اجتماعی و فعالیتهای مددکاری اجتماعی.