مدیر کل کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ، رابرت ماردینی، اولین بار در سمت جدیدش از 8 تا 11 نوامبر از افغانستان بازدید کرد؛ کشوری که کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ بیش از چهار دهه است به مردم آن که از پیامدهای جنگ رنج می‌برند کمک می‌کند. آقای ماردینی در پایان این سفر نظراتش را با ما درمیان می‌گذارد:
این که افغانستان اولین کشوری است که من در سمت جدیدم به عنوان مدیر کل کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ به آن سفر کرده‌ام نشانۀ مهمی است. این بازدید، نشانه‌ای است هم از تعهد کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ به این کشور و هم از نیازهای مداوم مردم آنجا که از آثار دهه‌ها جنگ و مخاصمه رنج کشیده‌اند.
همه‌گیری جهانی کووید 19 تهدید مهلک دیگری را به مردم این کشور که قبلاً نیز از بحران‌های دیگر فرسوده شده‌اند اضافه کرد، و متأسفانه، کار را هم برای تأمین اعتبار به منظور کمک به مردم نیازمند سخت‌تر کرده است. بسیاری از دولت‌های اهداکننده، به این دلیل که این همه‌گیری یک بحران اقتصادی جهانی ایجاد کرده است، در وهلۀ اول نگران مشکلات داخلی خودشان هستند.
پیش از کنفرانس تعهد درمورد افغانستان که قرار است 23 و 24 نوامبر در ژنو، مشترکاً به میزبانی سازمان ملل متحد و دولت‌های فنلاند و جمهوری اسلامی افغانستان برگزار شود، این بازدید به من کمک می‌کند تا پروندۀ قوی‌تری را به اهداءکنندگان درباره فوریت تأمین اعتبار کافی و پایدار برای برنامه‌های بشردوستانه ارائه کنم.
در جریان سفرم، با مقامات، جامعۀ مدنی و مردم متأثر از هر دو طرف مخاصمه ملاقات کردم. من نگرانی‌های جدی‌مان را دربارۀ تأثیر عظیم مخاصمۀ در حال وقوع بر غیرنظامیان با تمامی طرف‌های مربوطه مطرح کردم.
حتی با وجود آنکه گفتگوهای صلح در حال انجام است، واضح است که در طول هفته‌های اخیر مخاصمات در افغانستان شدت داشته است، که منجر به افزایش شمار بستری شدن افرادی شده است که با سلاح مجروح شدند. به گفته کارکنان بیمارستان در مناطقی در هر دو طرف مخاصمه، برای مثال در ولایت‌های هلمند یا غزنی، صدها مصدوم ماه گذشته بستری شدند که تعداد قابل توجهی از آنها غیرنظامی بودند.
همچنین واضح است که بیش از چهار دهه مخاصمۀ مسلحانه در افغانستان، سیستم مراقبت درمانی در این کشور را در مقابله با شدت نیازها ناتوان ساخته است. با افزوده شدن کووید 19 به عنوان یک تهدید مهلک دیگر، دسترسی به مراقبت‌های درمانی از جمله شدیدترین نیازهای بشردوستانه در این کشور است.
من این موضوع را هنگامی که از منطقۀ اندار، و بیمارستان‌های ولایت غزنی (دو مرکز مراقبت درمانی که توسط مقامات در هر یک از طرف‌های مخاصمه اداره می‌شوند) دیدن کردم به چشم خود دیدم. با این حال با کارمندان و مقامات بهداشتی و درمانی هر دو طرف صحبت کردم، بیشتر از آنچه بین آنها تفرقه ایجاد می‌کند، از آنچه بین‌شان مشترک است تحت تأثیر قرار گرفتم. نیازهای بهداشتی در همه جا حاد است و صرف نظر از وابستگی‌های سیاسی باید فوراً به آنها رسیدگی شود.
در بیمارستان منطقۀ اندر، یک جراح وجود دارد که منطقه‌ای با 50،000 نفر جمعیت را پوشش می‌دهد. بخش اورژانس اکنون تنها پنج تخت دارد. هنگامی که در مناطق نزدیک حمله یا حادثه‌ای روی دهد (که اغلب اینطور است) بیمارستان به سرعت پر می‌شود از مجروحان جنگی که اغلب بسیاری از آنها غیرنظامی هستند.
همینطور در بیمارستان ولایت غزنی به طور عادی صدها مجروح جنگی در ماه بستری می‌شوند (در کنار بیماران دیگر که به مراقبت نیاز دارند) و ظرفیت 100 تختی آن به آسانی پر می‌شود. هر دوی این بیمارستان‌ها مشکلات تأمین آب و برق دارند که این یعنی اندک تجهیزاتی که دارند نیز در بسیاری موارد قابل استفاده نیست.
با این حال، من از نگرش مثبت مقامات بهداشت در هر دو سمت مخاصمه به شوق آمدم و از شجاعت کارکنان بهداشت افغانستانی که 24 ساعت هفته از مجروحان مراقبت می‌کنند الهام گرفتم.
مدیر کل کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ، رابرت ماردینی در سفر اخیر خود به افغانستان
در خصوص گفتگوهای صلح در دوحه، هرگونه تلاش صادقانه برای برقراری صلح مسلماً همیشه مورد استقبال ما است. اما در این میان، نیازهای ضروری بشردوستانه را نمی‌توان نادیده گرفت. حتی اگر همین فردا پیمان صلح حاصل شود، این امر به خودی خود دهه‌ها رنج و نیاز ریشه‌ای را که در بعضی موارد نسل‌ها گسترده شده‌اند از میان نخواهد برد، نه دست کم زخم‌های روانشناختی مخاصمه را که اغلب قابل مشاهده هم نیستند.
مادامی که مخاصمۀ مسلحانه ادامه دارد، تمامی طرف‌ها ملزم به رعایت اصول حقوق بین‌المللی بشردوستانه‌اند تا آسیب ایجاد شده به غیرنظامیان را به حداقل برسانند. رعایت حقوق بین‌المللی بشردوستانه، تحت هیچ شرایطی، موضوع قابل مذاکره‌ای نیست. این قوانین چتر غایی ایمنی برای تضمین احترام برای جان و کرامت افراد متأثر از مخاصمه است.
ما طرفین درگیری را تشویق می‌کنیم تا در مورد موضوعات خاص که به کاهش درد و رنج همۀ افراد متأثر، افزایش انطباق با حقوق بین‌المللی بشردوستانه و در نهایت ایجاد اعتماد و اطمینان در خطوط مختلف منجر می‌شوند، به عنوان مثال مربوط به خارج کردن مجروحان، انتقال بقایای انسان، احترام به مأموریت پزشکی و دسترسی به آموزش است، به توافق برسند.
کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ همواره آماده است تا به تسهیل دستیابی به توافق‌هایی اینچنین، که به عقیدۀ ما می‌تواند در نهایت راه را برای یک راه حل سیاسی که منجر به کاهش درد و رنج مردم افغانستان شود، کمک کند.
Comments