عالیجنابان، همکاران،
من به تازگی از سفر به دمشق، خیابان‌های بمباران‌شدۀ داریا و اردوگاه الهول در شمال شرق سوریه بازگشته‌ام.
در طول سالیانی که [از این کشور] بازدید کرده‌ام، مردم سوریه از زندگی‌های ویران شده‌شان برای من گفته‌اند. اما امروز، مردم نه تنها از درد و رنج خود از مخاصمۀ وحشیانه، بلکه از بحران اقتصادی فلج‌کننده، تأثیر تحریم‌ها و کووید 19 صحبت می‌کنند. فقدان امید کاملاً فراگیر است.
سوریه بزرگترین و پیچیده‌ترین عملیات کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ در جهان است. نزدیک به سه چهارم مردم به کمک نیاز دارند که این مقدار در طول 12 ماه گذشته 20درصد افزایش داشته است. ده‌ها هزار نفر کماکان مفقود هستند و دسترسی به خدمات اولیه همچنان یک چالش روزانه است.
بدون شک این مخاصمه با نقض منظم حقوق بین‌المللی بشردوستانه شناخته شده است: حملات نامتناسب در مناطق شهری، هدف قرار دادن غیرنظامیان و خدمات ضروری، و بازداشت بدون [حق] تماس با خانواده.
مخاصمات دیگری در جهان وجود دارند که در آنها نیز شاهد نقض‌های شرم‌آور حقوق بین‌المللی بشردوستانه هستیم، اما سطح ویرانی در سوریه است که آن را متمایز می‌کند؛ هنگامی که شهرهای با خاک یکسان شده حمص، حلب، رقعه، و مردم بیشماری که آواره و مفقود شده‌اند را به خاطر می‌آوریم.
به مدت ده سال، کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ به همراه جمعیت هلال احمر سوریه و شرکای نهضت بین‌المللی صلیب سرخ و هلال احمر تلاش کرده است تا برای آوارگان، غذا و سرپناه فراهم کند، زخمیان را درمان کند، از افرادی که در جستجوی اعضای مفقود شده خانواده‌شان هستند حمایت کند و از بازداشت‌شدگان بازدید به عمل آورد.
همکارن عزیز، دهۀ گذشته از خشونت و شقاوت قلب مردم سوریه را شرحه شرحه کرده است. آینده همچنان تاریک خواهد بود، مگر آنکه جامعۀ جهانی رویکرد خود را، از امروز، تغییر دهد.
غیرنظامیان بهای فقدان یک راه حل سیاسی و همچنین رویکرد معامله‌گرایانه تمامی طرف‌های درگیر نسبت به اقدام بشردوستانه را می‌پردازند. مردم نباید در چادر زندگی کنند، به تانکرهای آب و توزیع غذا متکی باشند، چه رسد به سال‌ها، چه رسد به یک دهه.
در این شرایط اضطراری طولانی مدت، ما باید به مردم کمک کنیم تا زندگی‌شان را دوباره بسازند. در میان ویرانی‌ها و بن‌بست سیاسی، ارکان آینده سوریه بشردوستانه است و باید بشردوستانه باشد.
حقوق بین‌المللی بشردوستانه راهنمای عملی برای کمک و حمایت از غیرنظامیان است.
همکاران، امروز من از جامعۀ جهانی می‌خواهم که در این چهار رکن کلیدی بشردوستانه سرمایه‌گذاری بلند مدت مالی و سیاسی انجام دهد:
اول: علیرغم بن‌بست‌های سیاسی، ما باید راه‌هایی را برای پایدار نمودن خدمات ضروری بیابیم تا از فروپاشی بیشتر جامعه جلوگیری کنیم.
در داریا من مردمی را دیدم که در میان خرابه‌های ساختمان‌های بمباران شده زندگی می‌کنند. آنها به شدت هم اینک نیازمند کمک‌های اولیه، مانند آب، برق، خدمات درمانی هستند.
پایدارسازی زیرساخت‌های اساسی را نمی‌توان به تعویق انداخت؛ فروپاشی این خدمات میلیون‌ها سوری را به سمت یک بحران انسانی عظیم سوق خواهد داد. در سرتاسر این کشور، بیش از یک دهه، تولید نیرو 70درصد کاهش داشته است؛ 30 تا 40درصد از تولید آب آشامیدنی از بین رفته است، 50درصد از بیمارستان‌ها آسیب دیده یا نابود شده‌اند.
کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ در حال بازسازی خدمات ضروری در سراسر کشور، و حمایت از کسب و کارهای کوچک است. اولویت ما فراهم کردن کمک‌های امدادی در مقیاس بزرگ در جایی است که بیشترین نیاز به آنها وجود دارد، تا بتوانیم زندگی را تا حد امکان قابل تحمل کنیم.
هنگامی که سازمان‌های بشردوستانه، مانند کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ، زیرساخت‌ها را ترمیم می‌کنند ممکن است مانند «بازسازی» یا «توسعه» به نظر آید. اما این امر تا واقعیت فاصلۀ بسیاری دارد. این پروژه‌های مهندسی بزرگ و پیچیده بشردوستانه توقفی در شکاف به وجود آمده هستند تا از فروپاشی تمامی سیستم‌ها جلوگیری کنند.
جامعۀ بین‌المللی باید حمایت سیاسی و مالی خود را برای یک واکنش گسترده بشردوستانه شامل تعهدات چندساله آغاز کند. تحریم‌هایی که موجب درد و رنج جمعیت غیرنظامی می‌شوند، خدمات ضروری و امنیت غذایی را تحت الشعاع قرار می‌دهند باید اصلاح شوند.
دوم، بافت جامعۀ سوریه نیاز به ترمیم دارد؛ و این ممکن نخواهد مگر آنکه حقوق همگان امروز حفظ شود.
پیشرفت در گفتگوهای سیاسی متکی بر حل و فصل انسانی مسائل کلیدی مانند مسئله مفقودین و بازداشت خواهد بود. این‌ها نیازمند حمایت و تعهد بلندمدت است اما اکنون کارهای بسیاری می‌توان انجام داد.
جستجوی مفقودین و پاسخ به نیازهای خانواده‌های آنها ضروری و فوری است. ده‌ها هزار خانواده در انتظار خبری [از عزیزانشان] هستند و بسیاری از آنها با مشکلات شدید اقتصادی مواجهند. آنها اکنون و برای دهه‌های پیش‌رو نیاز به حمایت شدن دارند.
به طور حیاتی و فوری: باید با بازداشت‌شدگان انسانی و کرامت‌آمیز رفتار شود. دلایل بازداشت‌شان هرچه هست، آنها باید اجازه داشته باشند تا پیوندهای نظام‌مند با خانواده‌های خود داشته باشند و روند قانونی لازم برای آنها طی شود. کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ به بازدید از بازداشت‌شدگان در تعدادی از زندان‌ها در سوریه ادامه خواهد داد. ما پیوسته و محرمانه با مقامات در حال گفتگو هستیم تا شرایط بازداشت را، در خصوص رفتار انسان‌دوستانه، و اجازه به خانواده‌ها برای حفظ تماس‌شان بهبود بخشیم.
سوم، افراد بازداشت‌شده یا آنها که در وضعیت بلاتکلیفی حقوقی بسر می‌برند نیازمند پاسخ‌هایی انسانی و پایدار هستند.
در شمال شرق سوریه، مانند اردوگاه الهول، ده‌ها هزار نفر که غالباً زن و کودک هستند در وضعیتی اسفناک زندگی می‌کنند.
من صراحتاً از این شرایط شوکه شدم؛ در میان بدترین چیزهای که دیده‌ام، کودکان دچار سوءتغدیه شده و ناقص رشد کرده‌اند؛ آنها از امراض قابل درمان هلاک می‌شوند و می‌میرند. چادرهای موقت نه در برابر خشونت‌های درحال افزایش از آنها حفاظت می‌کنند، نه در مقابل شرایط سخت جوی. حقوق آنها نادیده گرفته می‌شود: بعضی بدون تابعیت هستند، بعضی دیگر در خطر به فراموشی سپرده شدن در مراکز تأدیب و اماکن بازداشت قرار دارد.
تخمین زده می‌شود که در حدود 40،000 کودک در آن اردوگاه وجود دارد که اکنون دو سال را در شرایط ناامن و همراه با تهدیدات جانی به سرکرده‌اند: این بدون شک یک بحران حمایت از کودک در مقیاس بزرگ است.
این که جامعۀ جهانی نه به دلیل چالش‌های بشردوستانه غیرقابل رسیدگی بلکه به علت واگرایی‌های سیاسی به چنین مکانی اجازۀ ادامه یافتن می‌دهد، یک رسوایی است.
دولت‌ها نتوانسته‌اند به مسئولیت‌های حقوقی خود چه در قبال بیگانگان، چه برای سوری‌ها و عراقی‌ها عمل کنند و به آنها پشت کرده‌اند.
وقت آن است که پیش از آنکه جان افراد بیشتری از بین رود و آیندۀ افراد بیشتری ویران شود یک ارادۀ سیاسی برای عمل بیابیم. مثال‌های مثبت از بازگشت به موطن و ادغام دوباره وجود دارد. چالش‌های فراوان را نمی‌توان بهانه‌ای برای بی‌عملی قرار داد.
در نهایت، ما خواهان رفع محدودیت‌ها بر اقدامات بشردوستانۀ بی‌طرف، بی‌غرض و مستقل هستیم.
زمانی که شدیداً به اقدامات نجات‌دهنده نیاز است، حلقۀ طناب بر گردن آن تنگ‌تر می‌شود. بن‌بست فرامرزی و میدانی جان میلیون‌ها نفر را به گروگان گرفته است. کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ آماده است تا اقدامات نجات‌دهندۀ خود را در سراسر سوریه، از جمله در بخش ادلب افزایش دهد، اما سیاست مانع از اقدام ما می‌شود.
همکاران عزیز، واضح است: سوریه در گرداب مرگبار درد و محنت قرار دارد، که باید با پاسخ‌های مشخص و اقدام عملی از آن حمایت کرد.
مردم سوریه نمی‌توانند سالی دیگر در این شرایط ناامیدکننده تاب آورند، چه رسد به یک دهه دیگر.
Comments