آن شب قرار بود شب جشن و پایکوبی و آواز خوانی و غذای دلچسب برای احمدالله، کشاورز جوان و سخت‌کوش و چهار نفر از دوستانش باشد که رهسپار جشن عروسی در روستای‌شان در منطقه زرای در ولایت قندهار بودند. اما این شادمانی، هنگامی که انفجار یک بمب، ماشین آنها را منهدم کرد و منجر به کشته شدن یکی از دوستان او و جراحت دیگران شد، به سرعت به یک شب تلخ مبدل گشت.
آن صحنه هنوز به شکل مبهمی در حافظۀ احمدالله وجود دارد، در حالی که درد جسمی و احساسی ناشی از آن شدید است. این جوان 23 ساله که پس از یک جراحی بطنی در تخت بیمارستان منطقه‌ای میرویس قندهار دراز کشیده است، به زحمت می‌گوید: «ما کی در امان خواهیم بود؟ این خشونت‌ها کی به پایان خواهند رسید؟» نگرانی‌های او را، زین‌الدین 11 ساله که روی تختی در کنار احمدالله دراز کشیده و در وضعیت احیاء از جراحات ایجاد شده از انفجار مین در منطقۀ موسی‌قلعه هلمند است، نیز دارد. یکی از برادران زین‌الدین در این انفجار مین کشته شد و برادر دیگرش دچار قطع عضو گردید.
زین‌الدین 11 ساله که در یک انفجار مین در هلمند زخمی شده است، در بیمارستان میرویس تحت درمان است./ کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ
تمامی تخت‌های بیمارستان پر است و حتی راهروها مملو از بیمار است. مانند احمدالله و زین‌الدین، بسیاری از این بیماران خودشان را به دلیل جراحات ناشی از انفجار مین یا حملات هوایی به بیمارستان رسانده‌اند. محمد نسیم، پدر احمدالله می‌گوید که اخیراً حملات افزایش یافته و غیرنظامیان دوباره میان طرفین در حال جنگ گیرافتاده‌اند.
او می‌گوید: «در طول 10 سال گذشته اوضاع آرام بود، اما بمباران و انفجار دوباره عادی شده است. و ما جای دیگری نداریم که برای درمان به آنجا برویم. حتی با وجود مسافتی که دو ساعت با ماشین به طول کشید، پسر من به اینجا آورده شد تا بتواند درمان شود. خوشبختانه جاده‌ها از روستای ما به شهر خوب ساخته شده، در غیراینصورت این سفر بسیار طولانی‌تر می‌شد و نمی‌دانیم چه اتفاقی ممکن بود بیفتد.» محمد نسیم که یک خانوادۀ بزرگ 22 نفره دارد، از حمله‌ای که می‌توانست جان احمدالله را نیز بگیرد هراسان بود. محمد نسیم می‌گوید: «او یک کودک جوان دارد.»
دکتر قدرت‌الله حکیمی احمدالله را که پس از جراحت در بمباران تحت عمل قرار گرفته است معاینه می‌کند./ کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ
دکتر قدرت‌االله حکیمی، رئیس بخش جراحی بیمارستان می‌گوید در حالی که جهان در حال مبارزه با همه‌گیری کووید 19 است، کارکنان بیمارستان میرویس به شدت مشغول مداوای زخمیان جنگی هستند. او می‌گوید: «ما به طور متوسط ده عمل در روز انجام می‌دهیم و اغلب آنها برای درمان جراحات ایجاد شده توسط مخاصمۀ در حال وقوع است. موارد تصادفی نیز رایج هستند.»
دکتر حکیمی که اکنون 11 سال است در بیمارستان میرویس کار می‌کند در این باره می‌گوید که چطور سال‌ها جنگ، سیستم مراقبت درمانی این کشور را تضعیف کرده است. «به دلیل کمبود امکانات مراقبت درمانی در قسمت جنوبی کشور، بیماران از تمامی قسمت‌های منطقه از جمله روستاهای دورافتاده در ولایت‌های مجاور، نزد ما آورده می‌شوند.
اما به دلیل مسافت، حمل و نقل ضعیف و وضعیت بد شبکه‌های جاده‌ای، تقریباً بیش از 50درصد بیماران قادر نیستند به موقع به ما برسند و به دلیل خونریزی زیاد فوت می‌کنند یا شرایط‌شان بسیار وخیم‌تر از آن می‌شود که اگر کمک به موقع و مناسب دریافت می‌کردند می‌شد. زنان و کودکان بیشترین تعداد بیماران را تشکیل می‌دهند.
دکتر حکیمی، تنها پزشکی که در بیمارستان جراحی‌های پلاستیک انجام می‌دهد نیز بیان می‌کند که به دلیل آنکه میز جراحی یا امکانات جراحی پلاستیک به اندازۀ کافی وجود ندارد باید بیماران را منتظر نگاه داشت. او می‌گوید: «بیمارانی که دچار تغییر شکل فیزیکی شده‌اند یا آنهایی که برای جراحات‌شان جراحی عمومی روی آنها انجام شده، به جراحی پلاستیک نیاز پیدا می‌کنند. ما دو روز در هفته را برای این کار اختصاص داده‌ایم، اما این زمان برای رسیدگی به تمامی این موارد مراجعه کافی نیست.»
پزشکان در حال عمل در بیمارستان میرویس/ کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ
با حرکت شتابان کارکنان مراقبت درمانی در بخش‌های پر ازدحام بیمارستان میرویس و از یک تخت به تختی دیگر رفتن آنها، سوال احمدالله همچنان در فضا سنگینی می‌کند، «چه زمانی شرایط تغییر خواهد کرد؟»
Comments