สิ่งหนึ่งที่เราทุกคนในเนปาลกำลังพยายามทำนับตั้งแต่วันที่ 25 เมษายนเป็นต้นมาก็คือ การใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความไม่แน่นอน อาฟเตอร์ช็อคหลายร้อยครั้งที่เกิดขึ้นหลังเหตุแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ขนาด 7.8 ริคเตอร์ เมื่อวันเสาร์ที่ 25 เมษายนเริ่มลดความรุนแรงลงอย่างต่อเนื่อง ฉันไม่รู้สึกตื่นตกใจอีกแล้วเวลาที่เกิดแรงสั่นสะเทือนระลอกใหม่ยิ่งเวลาที่หมกมุ่นอยู่กับงานตรงหน้าก็ยิ่งแทบจะไม่รู้สึกเลยหากเป็นแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยฉันกำลังนั่งอยู่หน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ที่สำนักงานของคณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศ หรือ ไอซีอาร์ซี ตอนที่พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือนขึ้นมาอีกครั้ง ฉันรีบวิ่งไปยังประตูที่อยู่ใกล้ที่สุดซึ่งมีคนเคยบอกว่าตรงนี้เป็นจุดที่ปลอดภัย เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆก็วิ่งตรงมาที่จุดนี้เช่นเดียวกัน พวกเรารวมตัวกันอยู่ที่นั่นซึ่งต่างคนต่างก็รู้สึกว่ามันช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน ขณะที่ตัวอาคารเริ่มสั่นสะเทือน พื้นห้องส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด ที่แย่ที่สุดก็คือ แรงสั่นสะเทือนทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น เมื่อเราออกมาด้านนอกตัวอาคาร คำถามต่างๆก็เริ่มถาโถมเข้ามา-ทุกคนอยู่ที่นี่หรือเปล่า ...
