ด้วยความช่วยเหลือของกาชาดอเมริกัน และ ICRC อีโฟเดีย ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากับครอบครัวของเธอที่แอฟริกาใต้อีกครั้ง หลัง จากต้องพลัดพรากจากกันกว่าครึ่งศตวรรษ ในปี 1962 อันเป็นปีที่ เนลสัน แมลเดลลา ถูกจำคุก อีโฟเดีย โมคาเน ผู้ซึ่งเป็นหนึ่งในกองกำลังฝ่ายต่อต้านการแบ่งแยกสีผิวจำต้องพลัดพรากจากครอบครัว อีโฟเดียต้องลี้ภัยอยู่ตามค่ายต่าง ๆ เช่น ในแทนซาเนีย และ ยุโรป เป็นเวลากว่า 30 ปี หลังจากนั้นเธอได้อพยพไปอเมริกาในปี 1994 เธอแต่งงานใหม่และได้กลายเป็นพลเมืองสหรัฐฯ
ก่อนที่จะเดินทางกลับ อีโฟเดียจำเป็นจะต้องมีหลักฐานยืนยันว่าเธอเป็นชาวแอฟริกาใต้ แต่ว่าอีโฟเดียไม่มีเอกสารใด ๆ ที่จะทำการยืนยันได้เลย เฮนเรียตต้า เลตลาพีจึงได้ทำการรวบรวมคำให้การจากอดีตสมาชิกกลุ่มแพนแอฟริกันนิสต์คองเกรส (PAC) ผู้ซึ่งเคยอยู่กับอีโฟเดียในสมัยอพยพ เพื่อที่จะยืนยันว่าอีโฟเดียนั้นเดิมทีแล้วเป็นชาวแอฟริกาใต้ จากจุดนี้เองที่ทำให้อีโฟเดียได้รับวีซ่าเพื่อที่จะเดินทางกลับสู่แอฟริกาใต้
เบฟซี่เขียนจดหมายกาชาดถึงพี่สาวของเธอ ซึ่งจดหมายนี้จะถูกนำส่งจาก ICRC สำนักงานภูมิภาคเปรโตเรีย ไปที่ เหล่ากาชาดอเมริกันที่ไพค์ พีคส์
“การนำสมาชิกครอบครัวให้หวนกลับมาพบกันนั้น เป็นงานที่เกี่ยวโยงกับเรื่องของความรู้สึก” เฮนเรียตต้ากล่าว “งานนี้เป็นงานที่มีความคาดหวังสูง และเราเองก็หวังอย่างยิ่งว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์อะไรร้าย ๆ กับครอบครัวก่อนที่สมาชิกของพวกเขาจะได้หวนกลับมาเจอกัน การรอคอยอยู่กับบรรดาครอบครัวของอีโฟเดียที่สนามบินโจฮันเนสเบิร์กนั้นเป็นช่วงเวลาที่สะเทือนอารมณ์มาก ฉันรู้สึกราวกลับว่าเวลานั้นหยุดนิ่ง ตัวฉันคิดไปต่าง ๆ นานาว่า หากว่าอีโฟเดียพลาดเที่ยวบิน ไม่ได้เดินทางกลับมา ฉันจะอธิบายกับครอบครัวของเธอย่างไร และในขณะที่อีโฟเดียเดินออกมาถึงอาคารผู้โดยสารนั่นเอง ฉันก็ร้องไห้ด้วยความปลื้มปิติ ที่ในท้ายที่สุดเธอก็มาถึงและหวนคืนสู่ครอบครัวของเธออีกครั้ง”
เมื่อมาถึงสนามบิน ท่ามกลางความปลื้มปิติ อีโฟเดียก็ไถ่ถามถึงลูกหลานของเบฟซี่ น้องสาวของเธอ
“เราจะไม่มีวันลืมกาชาด”
เบฟซี่กล่าวว่า “ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ สามวันที่ผ่านมาเรานอนไม่หลับเลย เราเฝ้ารอการกลับมาของพี่ ตอนที่ฉันอายุเพิ่งจะ 11 ขวบนั้น พี่ก็เดินทางจากแอฟริกาใต้ไปแล้ว ถึงแม้ฉันจะต้องตาย ณ ตอนนี้ ฉันก็ตายตาหลับแล้ว เพราะว่าพี่สาวของฉันได้กลับมาที่บ้านแล้วในที่สุด … ขอบคุณกาชาด เราจะไม่มีวันลืมพวกคุณเลย”
“ฉันรู้สึกโล่งใจที่ได้กลับมาที่บ้านที่แอฟริกาใต้หลังจากจากไปนานหลายสิบปี ฉันไม่เคยนึกเลยว่าจะมีวันนี้” อีโฟเดียเปรย ในขณะที่เธอเหม่อมองดูเมือง โซเวโท จากบ้านของน้องสาวของเธอหลังจากกว่าครึ่งศตวรรษแห่งการพลัดพราก
