محفوظه، فرد دارای معلولیت و مادر دو طفل که در شهر فیض آباد، افغانستان زندگی میکند؛ از مدتی زیادی به اینسو بانکنوتی را ندیده است. آنقدر مدت طولانی که حال تفاوت میان بانکنوت ۱۰۰ و ۵۰۰ افغانی را به یاد ندارد. بدون داشتن وسایل امرار معاش، او چنان با فقر مواجه شده است که میگوید حال نه غذای کافی برای خوردن و نه لباس کافی برای پوشیدن دارد. او میگوید، ”یکی از همسایه ها لباس های کهنه خود را برای اطفالم آورد. اطفالم لباس ها را مشترکا خواهند پوشید – یکی پیراهن را و دیگری پتلون را خواهد پوشید. “

محفوظه یکی از ۲۸ میلیون تن مردم افغانستان است – ۶۵٪ مردم کشور در حال حاضر به کمک های بشری نیاز دارند. چند دهه منازعه، آفات طبیعی و مشکلات اقتصادی فقر را در همه عرصه ها افزایش داده و مردم میکوشند که وسایل امرار را بدست بیاورند. اطفال، افراد مسن و دارای معلولیت و کارگران روز مزد از جمله افرادی اند که بیشتر متاثر میگردند.

محفوظه که اخیرا از آی سی آر سی کمک نقدی بدست آورده، میگوید که از چندین سال به اینسو هیچ بانکنوتی را ندیده است. (تصویر: حبیب قادری/آی سی آر سی)

اسلام الدین، پدر پنج طفل که هر دو پا و دست راست خود را در انفجار بمب از دست داده است، شرایط زندگی خود را طاقت فرسا عنوان میکند. او میگوید، ”من از کوه ها نباتات را جمع آوری نموده و آنرا با یک مقدار روغن برای اطفالم میپزم. معلولیت و گرسنگی اطفالم دو چیزی است که بیشتر برایم رانج آور اند.

برای پاسخدهی به بحران بشری، کمیته بین المللی صلیب سرخ (آی سی آر سی) پروگرام مصوونیت را ایجاد نموده تا به افراد دارای معلولیت که نان آور خانواده های خود استند و هیچ وسایل امرار معاش ندارند، کمک مالی مهیا سازد. در جریان ماه های فبروری الی مارچ ۲۰۲۳، ۳۸۶۲ خانواده افراد دارای معلولیت از طریق پروگرام مصوونیت آی سی آر سی در شش مرکز بازتوانی فزیکی این نهاد کمک های نقدی بدست آورده اند. خانه های کسانیکه مشمول پروگرام مصوونیت استند توسط کارمندان آی سی آر سی به شمول فزیوتراپست ها به صورت انفرادی سروی شده است؛ تا اطمینان حاصل گردد که آنها واجد شرایط برای اهدای کمک های نقدی استند.

اسلام الدین همراه با فرزندش حین دریافت کمک نقدی در مرکز بازتوانی فزیکی آی سی آر سی در فیض آباد (تصویر: حبیب قادری/آی سی آر سی)

روح الله و وحیدالله که باشندگان شهر کابل استند مانند محفوظه و اسلام الدین معلولیت ندارند اما به علت از دست دادن وظایف خود به کارگران روز مزد مبدل شده اند و میکوشند که از خانواده های خود حمایت کنند. تعداد افراد بیکار از دو سال به اینسو در افغانستان افزایش یافته است. تحریم های اقتصادی و خروج سازمان های انکشافی بعد از اگست ۲۰۲۱، یافتن کار را مخصوصا برای کارگران روزمزد در شهر های بزرگ افغانستان دشوارتر ساخته است، در حالیکه فرصت های کاری به صورت قابل ملاحظه ای کاهش یافته اند.

روح الله ۳۷ ساله در مورد فراهم سازی غذا برای خانواده هشت نفره خود که وظیفه خود را از دو سال به اینسو از دست داده است، میگوید،”علاوه بر تهیه غذا، باید کرایه خانه را که ۱۰۰۰ افغانی (۱۱ دالر) است بپردازم. هر چند مقدار پول زیاد نیست اما تقریبا ناممکن است که آنرا بدست آورده و کرایه را بپردازم. “او در کنار جاده با کراچی دستی انتظار میکشد تا کسی او را منحیث کارگر روزمزد استخدام کند. او علاوه نمود، ”گاهگاهی کاری مییابم که برایم ۵۰ افغانی (۰.۵ دالر) میپردازند، اما گاهی در طول روز انتظار میکشم تا کاری بیابم یا کسی با من کمک کند. وقتی به خانه برمیگردم، اولین سوال اطفالم اینست که برای خوردن چه آورده یی؟. قلبم زمانی میشکند که دست خالی به خانه برمیگردم. “

روح الله که تا دو سال قبل کار و وظیفه داشت، حال هر روز انتظار میکشد کسی او را منحیث کارگر روزمزد استخدام کند. مشکلترین کار برایش اینست که دست خالی، بدون غذا به خانه نزد اطفالش برگردد. (تصویر: مسعود صمیمی/آی سی آر سی)

وحید الله ۲۴ ساله، در گذشته از طریق رانندگی موتر امرار معاش میکرد. او میگوید،”یک و نیم سال قبل موتر را به صاحبش تسلیم نمودم و از آن به بعد برای بدست آوردن پول کافی برای امرار معاش خانواده ام با مشکلات روبرو استم. علاوه بر خانواده خودم، من باید از خانواده برادرم نیز سرپرستی نمایم که در این اواخر فوت نمود. زندگی ما بسیار مشکل است و من نگران استم که چگونه امرار معاش خواهیم کرد. من هر روز انتظار میکشم که کسی مرا برای کار ساختمانی یا کاری دیگری استخدام کند. “

به اساس احصایه ها، تقریبا ۲۰ میلیون افغان (۴۴٪ نفوس کشور) غذای کافی ندارند و تخمینا ۳۴ میلیون تن (۷۹٪ نفوس کشور) در فقر زندگی میکنند. به اساس راپور ماه اگست ۲۰۲۲ پروگرام غذایی جهان، یک خانواده متوسط افغان ۹۱٪ درآمد خود را جهت تهیه غذا مصرف میکند؛ که در اینصورت بیشتر آنها مجبور میشوند میکانیزم های مبارزه مانند جیره بندی منابع برای دوام بیشتر را اتخاذ نمایند.

وحیدالله باید با درآمد خود دو خانواده را حمایت کند، اما او میکوشد کار بیابد. (تصویر: مسعود صمیمی/آی سی آر سی)

با در نظرداشت گستردگی وضعیت بشری در افغانستان، نیاز به راه حل های دراز مدت است؛ بشمول آغاز پروژه های حیاتی و سرمایه گذاری دولت ها و نهاد های انکشافی در ساختار های مهم سراسر کشور که در حال حاضر به حالت تعلیق درآمده اند. آی سی آر سی از هر تصمیمی که خانواده های افغان را قادر بسازد به گونه بهتر با شرایط وخیم اقتصادی کنار بیایند استقبال میکند و از جامعه بین المللی و سازمان های انکشافی میخواهد که سرمایه گذاری در افغانستان را از سر بگیرند تا از بدتر شدن بیشتر وضعیت جلوگیری صورت گیرد.