เราไปพาคุณไปค้นหาคำตอบจากประสบการณ์ในการทำงานของคุณเซดริก พิรัลล่า หัวหน้าสำนักงานย่อยไอซีอาร์ซีประจำเชียงใหม่ ที่เพิ่งจะเกษียณอายุไปเมื่อไม่นานมานี้

เซดริกกับเจ้าหน้าที่ในภาคเหนือของไทย

“ความมุ่งมั่นและภาระหน้าที่” คือคำนิยามของเซดริก พิรัลลา หัวหน้าสำนักงานย่อยไอซีอาร์ซีประจำเชียงใหม่   “ไม่มีอะไรที่จะเป็นไปไม่ได้ ถ้าคุณคิดว่าคุณสามารถช่วยบรรเทาความทุกข์ทรมานของผู้คนได้”  นักมนุษยธรรมรุ่นเก๋าผู้มีอายุอานามครบ 58 ปีกล่าว   “ไม่มีเรื่องสีผิว ไม่มีเชื้อชาติ ไม่มีศาสนา เข้ามาเกี่ยวข้องกับงานให้ความช่วยเหลือของเรา  ถ้าคุณถามผมว่า ชาวอัฟกัน ชาวโซมาเลีย ชาวสวิส หรือ ชาวฟิลิปปินส์ นั้นต่างกันอย่างไร  ผมจะบอกให้ว่า ไม่มีอะไรต่างกันหรอก   ทุก ๆ คนก็เป็นมนุษยเหมือนกัน มีความจำเป็นต่าง ๆ  สำหรับตัวเองและครอบครัวเหมือน ๆ กัน   และก็มีความฝันที่จะใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุข อยากจะเลี้ยงดูลูกหลานให้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีเหมือน ๆ กันทั้งนั้น”

จังหวัดนินการา อัฟกานิสถาย ปี 2532 ทีมไอซีอาร์ซี (เซดริกนั่งอยู่กลางวง ติดสัญลักษณ์ไอซีอาร์ซี) ในระหว่างการเผยแพร่ความรู้ให้กับกลุ่มมูจาฮีดีน

คุณเซดริก ถูกส่งไปทำงานในพื้นที่ที่มีการสู้รบรุนแรงที่สุดแห่งหนึ่ง  โดยในระหว่างสงครามอิรักในปี 2534 คุณเซดริกทำหน้าที่ดูแลโรงพยาบาลสนาม ซึ่งเป็นศูนย์ให้ความช่วยเหลือทางการแพทย์เพียงแห่งเดียวที่มีอยู่ ซึ่งต้องรองรับผู้คนกว่า 3 แสนคนในเขตพื้นที่สุเลย์มานยา  “ครับ มันค่อนข้างยาก แต่ผมก็มีทีมที่เก่งที่สุด  และในท้ายที่สุดแล้ว เราได้ช่วยเหลือชีวิตผู้คน และสร้างความแตกต่างขึ้นมาได้จริง ๆ และที่ว่ามานี่แหละคือสิ่งที่อธิบายงานของเรา”

เมษายน 2552 เจ้าหน้าที่ไอซีอาร์ซี มารี จีน ลาคาบา ได้รับการปล่อยตัวและเดินทางถึงเมืองซัมโบอังกา มินดาเนา หลังจากถูกจับเป็นตัวประกันกว่าสามเดือน โดยกลุ่มอาบู ซายาฟ ที่เกาะซูลู อีกหลายสัปดาห์ต่อมาเพื่อนร่วมงานอีกคน คือ อันเดรียส นอตเตอร์ ก็ได้รับการปล่อยตัว ขณะที่ยูเจนิโอ วากนี ไ้ดรับการปล่อยตัวสามเดือนหลังจากนั้น

บางทีมันก็มีช่วงเวลาแห่งความสุข และบางครั้งก็มีช่วงของความหวั่นวิตก คุณเซดริกกล่าว “ตอนที่ผมเป็นหัวหน้าสำนักงานย่อยอยู่ที่ฟิลิปปินส์ ช่วงปี 2552 เกิดเหตุเจ้าหน้าที่สามคนของเราถูกกลุ่มอาบู ซายาฟ ลักพาตัวไปนานถึงหกเดือน มันเป็นช่วงเวลาแห่งความวิตกกังวล กว่าที่เพื่อนร่วมงานของเราจะได้รับการปล่อยตัว เหตุการณ์เหล่านั้นเป็นเหตุการณฺ์ที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตการทำงานของผม ด้วยความที่เราไม่มีข้อมูลใดๆ ที่จะบอกเล่ากับบรรดาครอบครัวและคนที่รักของเพื่อนเราที่ถูกจับกุมตัวไป”

“งานนี้คือการช่วยเหลือดูแลผู้คน  ผมได้มีโอกาสทำงานร่วมกับเนลสัน แมนเดลลาในช่วงต้นปี 2543 และ เขาก็บอกกับผมว่า ท่ามกลางสงครามและการหลั่งเลือด ท่ามกลางความเป็นศัตรูและความเจ็บปวด ความเกลียดชังและความขัดแย้ง  กาชาดได้ถือธงแห่งศรัทธาที่มีต่อมนุษยธรรมซึ่งเรามีร่วมกัน ผมไม่เคยลืมคำพูดเหล่านั้นเลย ทุกวันนี้ผมก็ยังดำเนินชีวิตตามครรลองนั้น”

เซดริกกับทีมไอซีอาร์ซีพร้อมด้วยเจ้าหน้าที่กาชาดไทย ส่งความช่วยเหลือให้กับผู้ประสบภัยน้ำท่วมในภาคเหนือของไทยในปี 2553

คุณเซดริกเพิ่งจะเกษียณอายุจากการเป็นหัวหน้าสำนักงานย่อยไอซีอาร์ซีประจำเชียงใหม่  ซึ่งระหว่างอยู่ในตำแหน่งนั้น เขาทำหน้าที่บริหารโครงการเพื่อผู้บาดเจ็บจากสงคราม เพื่อให้ความช่วยเหลือทางการแพทย์แก่ผู้บาดเจ็บตามแนวชายแดนเมียนมาร์  คุณเซดริกยังให้การอบรมเกี่ยวกับกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศสำหรับกำลังพล ในกองทัพ และกองกำลังติดอาวุธกลุ่มต่าง ๆ   นอกจากนี้  ทั้งตัวคุณเซดริกเองรวมทั้งทีมงานของเขาก็เตรียมพร้อมเสมอเพื่อที่จะช่วยเหลือเหยื่อและผู้เคราะห์ร้ายต่าง ๆ เช่น ในกรณีอุทกภัย เป็นต้น   เมื่อคุณเซดริกได้พักจากงานให้คำปรึกษาต่อเพื่อนร่วมงาน ทั้งที่เจนีวาและในภูมิภาคอื่น ๆ  ในเรื่องการส่งเสริมหลักการมนุษยธรรมให้กับพลรบต่าง ๆ แล้วนั้น   คุณเซดริกจึงได้มีโอกาสที่จะใช้เวลากับครอบครัว ซึ่งมีคุณชันทาล ภรรยา  และลูกชายสองคนคือ ยิสโซ และ เจไน

พร้อมหน้ากับครอบครัวในแอฟริกาใต้ อันเป็นที่ๆเขาจะใช้ชีวิตบั้นปลายนับจากนี้ไป (ซ้ายไปขวา-ซันทาล ยิสโซ เจไน และ เซดริก)